heiran

"insanlar bir zamanlar severdi heiran"
uçsuz bucaksýz gözyaþý akmazdý avuçlara
kesik yollarý vardý yaþamýn
tutunulurdu, býrakýlmazdý
nehir kýyýlarýndan akardý sevda
oluklara bölünmüþ
parçalanmýþ, süzülmüþtü.

"insanlar bir zamanlar severdi heiran"
yürekte hissedilen yaratýlýþtaki özdü
bense anlamýþ deðilim böyle masallardan..
benim gövdem sevmekle yýllanmýþ
vedalaþmalarým bi tuhaf
dilim susup
kirpikerim sürtüþmelere ayrýlmýþ
-oysa ki uzaklar yakýndan saldýrmýþ-
budur
çað ayaklarýmýn altýndan akýyor
dünya baþucu kitaplýðýmda duruyor

"insanlar bir zamanlar severdi heiran"
þimdi ben anlatamam ama anlayacaksýn
karanlýk sözcükleri aðzýndan duyacaksýn
denedik
ayrýlýk her mevsimde ayný esiyor
iþtahla saldýran bir rüzgar oluyor þehir
ve asýk suratlardan okunuyor devir
bense susmuþ gibiyim
gözlerdeki zindan da kalan ben miyim...
çarpar yüzüm mezar taþlarýna
sevemem ,giderim heiran
çünkü;
"insanlar bir zamanlar severdi heiran"..

/ koyu siyahlý
Sosyal Medyada Paylaşın: