Adımı Duymaktan Vazgeçtim

Adýmý duymaktan vazgeçtim, ama sen seslen ben yine gelirim.
Eskisi gibi olmaz ama ne bilim bakarsýn daha baþka severim.
Ne gidenler gördüm þu fani ömrümde, hiç birisi sýrtýnda kendi mezarýný götürmedi sevgili.
Bak iþte yoksun, nereye koyulur bu çürüyen ceset.
Sen baþkaydýn, verdiðin acý da öyle.
Biz baþkaydýk, küfür gibi bitti derken bile.
Ama ben gel dersem inanma yalan söylüyorum.
Þarkýlar hatýrlatýr bazen iþte benim hala umudum var diye.
Umut fakirin ekmeði benim zehrim oldu sevgili.
Bak hala sevgili diyorum, ama sevgilim gibi sahiplenmiyorum.
Altýný çizmiyorum yani, artýk üstünü karalýyorum.

Seninle ayný evde yaþlanmak istiyorum,
Seninle hiç ayrýlmak istemiyorum,
Seni senden bile çok seviyorum,
Þuan bunlarý hatýrlýyor , ve en çok birlikte yaþlanmak cümlesine aðlýyorum.
Saat yine bilmem gecenin kaçý , kýçý kýrýk bir radyo baþucumda alay eder gibi söylüyor.
‘’Aðla yaralý kalbim hepsi yalan
Aðla yaralý kalbim bir avuç küldür elde kalan.’’
Diye sürüp giden þarkýnýn en içli nakaratýnda takýlý kalýyor dilim.
Camý buharlaþan her otobüste kaldý adýn.
Sen giderken anladým ki, ayrýlýðý deðil sonrasýný kaldýramýyor insan.
Aþkýn arafýndayýz sevgili.
Sýkýþtýrýyoruz kendimizi nefes nefese.
Adýn dilimde aðýrlaþýyor.
Gel de sen dayan benim yerime.
Mutsuz olmak seninde hakkýn, neden benim payýma düþüyor sadece..
Tel tel dökülen saçlarýndan anlayacaksýn kýrýlmanýn ne denli acý bir þey olduðunu.
Acý diyorum çünkü sabah kalktýðýnda yastýðýnda kaç adet kýrýlmýþlýk býraktýðýný görünce fark edeceksin aslýnda kýrýlmaya ilk saçlarýndan baþladýðýný.
Kýrýlma caným acýma, her þey yalan diyorsa þarkýlar ve bütün þairler zorla kendini ilk defa bir yalana.
Ama ben kýrýldým diyemiyorum kimselere, çünkü saðlamlýðýna inandýðým yerden daðýldým hep.
Dönmüyor artýk, ne o eski plaklar ne giden sevgililer.
Fotokobi ile çoðaltmýþ sanki bütün aþklar herkesin elinde, dilinde, nefesinde.
Benden daha iyilerine layýksýn derdin ya hep, þimdi kirpiðinden öpsem geceme düþer mi gözleri hiç tanýmadýðým birinin.
Istasyonlara yýðýlan insanlara baðýrasým var !
Acaba kaçýnýn gidenleri geri döndü.
Pardon bayan, en son ne zaman el salladýnýz bir sevdanýn ardýndan ?
Pardon bayým !
Gidenler neden bu kadar acýtýyor insaný.

Gözlerine o kadar çok baktým ki kirpiklerinin sayýsýný bile bilirim.
En çok neye kýzar , en çok ne zaman düþer kapaklarý iyi bilirim ben.
Nasýl oldu bilmiyorum, artýk acýnýn neresinden dönersem kýrgýným sana.
Belki de kendime bu kýrgýnlýðým,
Bu içten daðýlmalarým.
Belki böylesi daha iyi, sen unuttun, belki bende unuturum seni.
Belki bir kaç gece baþýmý yastýða yalnýz koyarým.
Bakarsýn bir sabah sensiz uyanýrým.
Bakarsýn bir sabah ölü bulurlar beni bir kaldýrým köþesinde.
Belli mi olur sevgili , ölüm bu, düpedüz sensizlik bunun adý.
Bi hayli yorgunum, sana demeye varmýyor dilim, senden demeye hiç.
Bilir misin yada anlayabilir misin,
Annemin arkasýna saklanýrdým küçükken.
Sanýrdým ki baþka bir dünyaya açýlýrdý utangaçlýðýmýn penceresi.
Seslenirlerdi, susardým,
Büyürdüm her hýçkýrýk sesinde.
Hani demiþtim ya yolun en baþýnda,
’sonunda ayrýlýk olacaðýný bile bile seviyoruz’
belki de bu yüzden bu içten kýrýklýklar.
Tutabilseydik daðýlan parçalarýmýzý avuçlarýmýzda, yarýna dair umutlar doðardý kundaklara.
Oysa gitmekle baþlamýyor yolculuk, mesele geride kalan olmak.
Saat yine bilmem gecenin kaçý yazýyorum mum ýþýðýnda küllükte birikmiþ izmarit mezarlýðý.
Bana verdiðin sözleri sana hatýrla demeyeceðim.
Þuan ne haldesin kimlerlesin umurumda deðil.
Her aþk ayrýlýða gebe kalmýyor mu zaten ?
Sadece merak sevgili

"iyi misin"...!

Sosyal Medyada Paylaşın: