Niye sessizliði suçlayan þarkýlarý çok dinler
Ýçimizin bahçesinde açan baharlarý görmek istemeyiz
Oysa en güzel yolculuktur can kenarýna kurulup
Kalbimizin renklerini teneffüs ederek
Ve gýrtlaðýmýzdan geçen helal lokmalarý izlemek
Ýstanbul ...boðazýnda ki tekne turundan daha keyiflidir.
Ya da dünya göklerinde bir planörle uçmaktan
daha coþkuludur içimizin semalarýnda süzülmek.
Hele yanýnýzda sizinle ciðerlerinize dolup dolup boþalan
Bir sevdiðiniz varsa...
Hiç
Ýnsanýn yüreðine ilikledikleri hep
Ufka bakýp da sustuklarý hiçtir
Annesi hep
Babasý hiçtir...
Sevgilisi hep
Oðulcuðu hiçtir
Heple hiç arasýnda ki mesafeyse
Kalbiyle gönlü arasý kadardýr
Ve insan bu mesafe arasýnda gidip gelmekten
Yorulur,
yaslanýr
ve ölür.
Dur ve sus
Hükmüne asi zamanýn
Kanatlarýyla uçuyoruz
Her çýrpýnýþýmýz bir esaret birikiyor
Bir uçurtmanýn özgürlüðünü
Bizim zannedip...
Savrulmayý hayallendikçe
Eskiyor,
yýpranýyoruz
Ýpi koparýp rüzgara teslim olduðuðumuz da
Ölüme uçuyoruz son kez.
Ah zaman denilen gardiyan
Öbür tarafda da var mýsýn acaba?
Kavganýn tam ortasýna düþmüþ iyilik
Gibi tahrip gücü yüksek bomba olmalýyým
Yersiz öfkeleri,
yurtsuz nefretleri,
þekilsiz i mgeleri imha edip
Bir ýslýk tüttürerek yoluma devam etmeliyim...
Hiç kimsenin tanrýsý olmadan
Þehrin insanlarýna iyilik ikram edip
Allahlý olmanýn farkýný öðretmeliyim.
Yoksa bu insan yoksulluðu
Yarýnlarýn içinde ki umutlarýda öldürecek
Söylenecek kelime kalmayacak þiire...
Kalbime birþey gelse de müstesna bir adam olmak için
Söyleyebilsem hayata diyorum çoðu zaman.
Bunun için hep kendimi arýyorum
Kendimi kelime kelime eritip döktüðüm her kalpte
Sýrtýmý sývazlayan her vaktin anýnda...
Ve beynimin ücralarýna kadar sýzan her ýþýkta
En çok da üzerimde ölüp giden dünlerimde
Hep kendimin müstesna hallerini arýyorum
Aramak ne kelime
Hepten bunun için yaþýyorum.
Bulduðum vakitlerde ise insaniyet namýna hemen dilime geleni
Elimden geldiði kadar þiirleyip
Kalbi ben olanlara söylüyorum.
Kaç adamým tam olarak bilmiyorum
Gökkuþaðýndan çok rengim
Kaç çeþit sessizlikle söyledim hüznümü
Ve hangi kitaplarýn içinde aradým beni
Umut diye
Bilmiyorum....
Kaç mutluluk kadehinin yere düþüp parçalananý oldum
Ve hep hiç olduðumu anladýðým da varoldum
Hangi rakamlarýn gücüyle hesaplandým
Hangi harflerin acziyetiyle nidalandým
Bilmiyorum nerede,
ne kadar,
nasýl
ve niçin kaç tane adamdým?
Umudun ufkuna bakýp da
içinde bir isyan büyütmeyen var mýdýr?
Ve bir tenhalýkta kendini arayýp da hesaba çekmeden
azad edebilen?
Heveslerinin ikliminde yalancý cennetlere kalbini yaslamayan
sahi kaç kiþi vardýr?