BABA

Söyleþi faslýný geride býrakýp.
Hüznü sinemde yaþýyorum.
Geçmiþin güzelliðine bakýp...
Metanetime kasti ikazlar seziyorum...

Noksan kuvvetime derman olacaktý.
Ebediyen babam kalacaktý.
Güçlükte boynuna koþacaktým...
Zor gelse günler yalnýz kalmayacaktým.
Yine kimsesiz kaldým zordayým...

Siyah kaldýrýmlarýn sonunda ýþýk görecektim.
Onun varlýðýydý hýrçýnlýðýma güven.
Ah bir hata edeni görsem kolayca sövecektim...
Halsiz kaldým zordayým...

Eksikliðimi keyifle tamamladý.
Topraðý korkmadan tanýttý.
Soluksuz vakitlerde sarýlmayý öðretti.
Bana dünyayý sevdirdi.
Yine onsuz kaleme sarýldým.
Zordayým...

Ben dosta kollarken bedenimi.
Hepsinden önce çiðnedi benliðimi.
Acýmasýz,
Belki isteksiz serdi beni tanýttýðý topraklara.
Ansýzýn bastýrdý kederim,
Zordayým...

Memleketin anlamý
Düþlerimin baþ tacý
En hisli köþemin
En yürekli sahibi...
Mecalsizliðimin sýðýnaðý.
Ah caným babam...
Kanýnda deðil canýnda nefes verdiðin
Ýlginle yaþamayý öðrettiðin bana bunlar revamý...
Yine öksüz kaldým.
Epeyce zordayým...











Sosyal Medyada Paylaşın: