Sen

Mecnun gibi hissediyorum bazen...
Kendi yalnýzlýðýmdaki kalabalýðýn ortasýnda boðuluyorum,
Bazense yokluðunla savaþýyorum...
Savaþýyorum ama galip kim?
Sen mi?
Yoksa yalnýzlýktaki ben mi?
Çözemiyorum ruhumu,
Ve oturup düþünüyorum...
Çýkamýyorum iþin içinden...
Buhranlar,dertler,çilelerle dolu odam...
Duvarlardan gam fýþkýrýyor,
Sanki çýðlýk atarcasýna...
Bir de sen...
Ah sen...
Hayatýmýn bitmek bilmeyen macerasý,
Bir hikayedeki son bulamadýðým,
Sonuna geldiðimde baþa döndüðümü anlamadýðým sen...
Hayat gibi,saniye gibi buðulu cama bir ismi yazýp hiç gitmeyecekmiþ hissi olur ya,
Ayný o duygu gibi olan sen...
Sen belki bir kuþun kanat çýrpmasýndaki özgürlük,
Savaþýn ortasýndaki bir çocuk,
Ve aðlamaklý bir gökyüzü...
Sen neydin ya bende?
Çözemedim ben seni...
Rüyalarýmla karýþýk bugünümde olaným,
Sanki kafamý çevirip de göreceðimsin..
Bir o kadar da yok olaným,gidenimsin...
Boþversene...
Sen sensin...
Bendeki sense bir baþka sen...
Sosyal Medyada Paylaşın: