Üþüyor, anbean yalnýzlýðým… Sükût daðlarýnýn zirvesinde. Ellerime dolanan boþluðun, Ýzini sürüyorum hatýralardan. Hayat mumu oluyor bazen ümit. Fark ediyorum elbet bende bazen Bendini aþan, haþin rüzgarlarda Aciz ve naciz kalabildiðimi…
Oysa zamanla nasýl da eskiyor, Günler maziye her bir akýþta. Gözleri perdeleyen karanlýk, Rüyaya dönüþüyor düþlerde; Ayý, yýldýzý ve sisi gönüle vuran…
Yanan hayat mumunun, Eksiliyor ömür damlalarý. Týpký bir insan elinde Tükenen ýlýk bir nefes gibi... Kopuyor ömür aðacýndan Sonbaharýn sert ayazýnda Takvimden düþüyor bir bir Yolunu gözlediðim yarýnlar… Kalemdâr
Sosyal Medyada Paylaşın:
kalemdar68 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.