Ah be zaman… Kahpe zaman… Acýlarý yok ederken Yenilerini yüreðimize eken zaman… Bir ihtiyara rastladým bugün Parkta bir bank bulmuþ dinleniyordu; Dalgýn dalgýn etrafýna bakarken Ara sýra yerdeki gölgesini itekliyordu Elinde tuttuðu yaþlanmýþ bastonu ile… Uzun uzun seyrettim kendisini Karþýsýndaki bankta oturarak… Eþeleyip duruyordu kendince Yerde yatan siyah gölgesinin kenarýndan… Dayanamadým ve gittim yanýna Boþ yerine oturdum bankýn - Kolay gelsin amca dedim - Bir þey mi arýyorsun yerdeki siyahlýðýn kenarlarýndan?... Feri kaçmýþ gözlerinin ucuyla bana baktý Eðrilmiþ beli nedeniyle aþaðýya düþmüþ baþýný Sað tarafa hafif döndürüp… - Ah be torun dedi - Epey zamandýr bir ses geliyor saðýrlaþmýþ kulaklarýma - Arkadaþlarýmýn sesi sanýyorum; eskilerden kalan - Buradan geliyor iþte; þu siyahlýðýn ardýndan - Aralamaya çalýþýyorum kenarýný siyahlýklarýn - Belki çýkar gelirler; gülerek bakar bana arkadaþlarým… - Gölgeler kaldý; güneþin bize hediyesi - Sýrtýmýz ýsýnýrken geçmiþi yâd ettimiz gölgeler… Belli belirsiz bir ýslaklýk oturdu gözpýnarýna amcanýn Belli ki burnunun direðinde de bir sýzý Ah bir yakalayabilse Ah bir eline geçirebilse ne yapacaðýný biliyordu Zaman denilen hýrsýzý…
Metin Kaya ÝLHAN Faroz TRABZON Sosyal Medyada Paylaşın:
Metinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.