CABBAR....

Henüz güneþi görmeden yosun gözlerim
On yedisinde bir lal hilale uyanýrken
Poyraz yaylasýnda tanýdým onu
Deli rüzgâr eteðinde er küheylan
Bin mah misali doðdu günüme
Zemheri de coþtu yiðitlik türküleri
Ýda’nýn eteðinde halaylar kuruldu namýna
Davullar baþladý çalmaða sarý zeybek heyy..
Ýþte meydan
Ne de Cabbar yaratmýþtý onu Mevla’m
Hangi anadan hangi babadan
Varsýn olsun baþka din libasýndan
Ne önemi var sevmiþtim yiðidimi
Aha þu candan…
Tekledi tek sekti ve kurþun sus/tu
Tam da o an da
Bir ala beden bedenimden koptu
Küller tozuttu Yasemin çiçeklerine
Hani demem o ki ne vaktiydi ne saati
Lakin dur diyemedik ölüm denen merete
Sormam mý neden niçin sen bre Cabbar…
Daha aþkýmýza isim koyacak
Bebeðimiz gibi besleyip büyütecektik
Sonra sen ve ben
Beyrut’a bir daha hiç dönmeyecektik
Ne tez koptun sevgili koptun benden
Koptun gün görmemiþ mevsimlerimizden
Nasýl da muhtaçtým þimdilerde sana
Ama hiç kimselerin deðil umurunda
Tek kudretim olan ellerini ellerimden
Acýmasýzca söküp aldýlar
Yüreðimin sevdan ile yanan mabedinden
Alevler durmaksýzýn yol aldý Asuman’a
Heybetini aðaç kökü gibi mezarýna koydular
Zalimdi o gece zalimdi olanlar/ an/lar…
Türküsü hala kulaðýmda çýðýrýr bre yarrr
Aðla Yosunum...


Sosyal Medyada Paylaşın: