koþuya çýkmýþ kara bulutlar, kafesinde gök nefesini yutmuþ, uykuya dalmýþ þimþek aðlýyor yýldýzlar unutmuþ doðumunu güneþ derininden sancýyor toprak güne gebe yüreðini çizmiþler ay’ýn kimse olamaz ebe bugün aðýtlarla yýkanýr en günahkar tövbe
yaðmur! yað, doyur beni sen düþmeden diner mi terim. sensiz ayazlarda tir tir titrerim.
açýldý anamýn sýr sandýðý çatlatmayýn beni dokunmayýn gözlerime yüreðim sizden kara ve sensiz yaðýyor
ýslatamam ki.
coþmuþ sel eline geleni önüne katýyor gözleri maviden kor
korkma parçalanmýþ bulutlar kýble açýk birazdan durur bu saðanak doyuramazsan da doyasýn diye körpe bir çocuk aðlayacak
sandýðýndan baþka tanýmadým seni küflenmedim naftalin kokulu sokaklardayým hiç sarýlamadým. sarýlmaktan korktuðun sandýðýndaydým.
ak mý ak melerken mor koyunlardan yonulmuþ bin bir hülyayla dokunmuþ nasýl eðrilmiþ incelmiþ bilmem ama son diye üstüne sarýlmýþ ya teþi eðri ya da eþi ne bir is var ne de kir ak elleri saðdýðý süt gibi.
gelinlik ehramýna büründüm nakýþsýz. dikiþsiz. üþütemez beni ayaz sandýðýndan çýkan koca ova sarý sýcak kar yaðýyor baþýma gece gündüz yaz…