...þimdi ölüm kokan kelimeler yapýþtý parmak uçlarýma göðün göðsünden çekiliyor bedenim -e r i y o r u m- eridikçe sýðamýyorum yalan dünyaya mürdüm karasý sayýsýz uðultular avaz avaz mimlenirken kulaklarýma kan kusuyor eli kolu baðlý hücrelerim boðazým yumruk yumruk. konuþamýyorum muzdarip utancýmdan yazamýyorum k’ayýp matemimi yüzümün kan gölü coðrafyasýnda -k a h r o l u y o r u m- boðuluyorum kederimden...
en keskin gözyaþlarýmla bilemek istiyorum acýmýn çýðlýðýný biledikçe kömür tozlarý yapýþýyor ruhumun dudaklarýna -y u t k u n a m ý y o r u m- biliyorum yutkundukça en afillisinden daha çok yitecek daha çok öleceðim...
usum allak bullak olmuþ karman çorman uçuþan saðýr düþünceler karayý baðlýyor gözlerimin asumanýna yalpalýyor ahuzar dilim söyleniyorum habire -bir lokma ekmek için güneþin yüzünü öpemeyen kömür bedenlere emeðin en aðýr iþçilerine reva mýydý bu þimdi diye..?- yerinden sökülen yüreðimle hala arsýz arsýz söyleniyorum...
geride kalanlarýn bitmez tükenmez aðýtýnýn kulaklarýmda çýnlamasýna -d a y a n a m ý y o r u m- bir ara soluðum kesiliyor -d ü þ ü y o r u m- düþtüðüm yerde yüzlerce çoluk çocuk eli kýnalý eþler gözü yaþlý anneler yumruklarýný yüreðine sýkmakla yetinen babalar sanki bir kabusun içindeyim kaybolsun istiyorum seyrettiklerim acý bir siren sesi yankýlanýrken linç olan hiçliðimde dokunamýyorum tam da þurama baþlýyor zýrýl zýrýl en alýndan kýyamet iþte o zaman en serserisinden en acýmasýzlýðýndan tekmeleniyorum kömür karasý gözlerimden süzülen son göz yaþlarýmla sevdiklerime ’elveda’ bile diyemeden gidiyorum -g i d i y o r u m-
GÜZEL ÝNSANLAR UNUTMADIK SÝZÝ...UNUTMAYACAÐIZ
16 /5/14 Nagihan Ergül Çaðlar
nefesiyle hüzün þiirime can veren sevgili Ufuk Çýnar’a en kalbi teþekkürlerimle...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nagihan ERGÜL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.