Umudu dileniyor dilenci… Ekmek parasýný hislerine paravan yaparak, Her gün hep ayný köþede, Soðuða açýyor ellerini. Dudaklardan tebessüm çalmak istiyor. Heyhat, hayat Ýnsan yüzlerini yanýndan geçip giderken gülümsetmiyor…
Anýlarýný dileniyor dilenci… Hüzünlerini, Kopuk bacaðýný örten, Boþ kalan kumaþ parçasýna iðneliyor. Orada saklýyor hikâyesini Orada hatýrlýyor her gün bir þiþe þarapla Unutmaya çalýþtýðý gerçekleri…
Þarapçý diye yüz vermeyen, Ýnsanlardan topluyor her gün, Yaþama direncini... Gözlerinden akýttýklarý ile harcýyor, Bir inþaat þirketinin kararttýðý geleceðinin, Elinde olmayan sermayesini. Yokluktan onu terk eden karýsýna, Karýsýnýn sokakta býraktýðý çocuklarýna, Aðýtlar yakýyor sessiz sedasýz. Deli damgasý vuruyorlar Konuþaný olmadýðýndan, Kendi kendisiyle fýsýldaþmasýna Aslýnda içiyle hesaplaþmasýna…
Merhamet dileniyor dilenci… Kaldýrýmlarý öpüp, koyup alnýna Mutlu yarýnlar satýn alabilmek istiyor yavrularýna. Sahildeki bankta yatýp kalkýyor O gün sadaka alamadýysa Çocuklarýma ne hesap veririm telaþýyla, U t a n ý y o r… S ý k ý l ý y o r… Sýkýldýkça daha çok sarýlýyor elindeki gazete ile örtünen þaraba Ý ç i y o r, U n u t u y o r, A y ý l ý y o r, H a t ý r l ý y o r…
Ve bir gün yine ayný köþede Ölürken, Kimse el uzatmýyor, Üþüyen elleri, Kýrmýzý burnuyla, Hikâyesini de yanýnda götürüyor Ertesi gün gazetelerde Ufacýk bir yeri kaplýyor ‘Dilenci alkole yenik düþtü’ yazýyor Kimse satýr aralarýnda ki küçük hayatlarý okumuyor, Bu memlekette gerçekleri kimse görmüyor…
Üzerine atýlan bir yýðýn toprak Üþümüþ bedenine yorgan oluyor Duyanlar acýmasýzca, ‘su testisi suyolunda kýrýlýr’ diyor Hikâyesini de yanýnda götürüyor dilenci, Gerçeði kimse bilmiyor…
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
mina Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.