ZAMAN YOK

’’Tarih’’ unutulsa da ’’zaman’’ ýn adý asla unutulmaz,
Þehitleri öldürsek de yüreðimizde,
Bir gün öleceðimizi bildiðimiz için,
Asla ’’ölüm’’ ü öldüremeyiz ömrümüzde..

Zaman var daha deriz;
Biri ruhunu teslim ettiðinde..
Piþmanlýk yoðurur bizi benliðimizle;
Kývranýrken ölüm döþeðinde..

Ölüme meydan okumak,insanýn neyine..?
Sen bile yalanken,dünyayý nasýl dönüþtürürsün gerçeðe..?
Ruh-u revan eylemek istersen;
Hakk’ta ki aþký ara yüreðinde..

Saçýný taradýðýn aynanýn karþýsýna geçersin yýllar sonra,
Taraðý alýrsýn eline,fakat tarayamazsýn..Okþarsýn yalnýzca..

Deðerlisin kardeþim,bilirim..
Fakat,niçin harcarsýn ömrünü,zevk-i safa çekerek..
Makyajýnla güzelliðini pekiþtirdiðini zannederek..
Boyadýðýn o saçlarý,daha alýmlý göründürmek isteyerek..
Býrak artýk,bunlar dünyanýn yapý taþlarý,
Sen ise deðilsin dünya malý..
Yüzüne bak,bir gün buruþacak..
Kim bilir,belki de buruþmadan Hakk-ý Rahmeti’ne kavuþacak..

Sabahlarsan öyle meyhanelerde,
Takýlýrsan öyle barlarda,listedekilerinle..
Bak dinle beni;sen de bir gün yazýlacaksýn ’’ölüm listesi’’ne..

Zaman yok derim,bilirsin,
Belki de bilmezlikten gelirsin..
Bak kardeþ,ister anla,
Ýster yüz çevir bana..
Ama bir gün toprak olduðunda,
’’Piþmaným’’ diye haykýrmak,
Yaraþmaz bir Müslümana..

Sosyal Medyada Paylaşın: