SON KAPI

Hayata geç kalmýþtým/ koþuyordum
Sen ki yediveren güllerini devþirirken.
Ben soluk soluða ýslak kaldýrýmlardan
Gecenin en zifirinden,
Sokaðýn en kuytusundan geçiyordum.

‘Göç davulu’ çalacak demiþlerdi,
Son gemi son limandan kalkmýþtý,
Son tren son istasyondan kalkarken,
Son vagona attým kendimi…

Keþkelerime gidiyordum,
Buðdaydan vazgeçmiþ
Nefes arýyordum,
Bir ses arýyordum…
…

Gökyüzünü tavaf ederken gözlerim.
Küllenmiþ bir ateþi
Kor bir ateþin üzerine serptim,
Hara düþtüm yar,
Nara düþtüm yar,
Ey yar !
Kurtar beni yar
Biryaným cehennem, avucumda ateþ
Sekardayým çevremde ashabý nar.
Ve ondokuz melek var.

Kapýlar bir bir kapanýrken yüzüme,
Aklýmý pazara çýkarmýþtým / ne fayda,
Alýcý yok satýcý çok,
-Yok mu alan, her kýlýkta akýl var…
…

Keþkelerimin izlerinden geri döndüm.
Ümit kapýlarým kapanmýþken / bir kapý
Son kapýya haykýrdým
Mutluluk istiyorum,
Merhamet istiyorum,
Kalbimi getirdim, aklýmdan ‘ben’i çýkarýp hemen.
Kapý açýldý.
Hayret!


‘Dede himmet’ dedim soluk soluða,
‘oðul gayret’
gayret ki göç davulunun çalmasý yakýndýr.


Selahattin Cansýz

Sosyal Medyada Paylaşın: