Biter bir gün en büyük sevdalar da biter. Kapanýr birer birer, hayal sarýsý sayfalar. Geriye ne bir umut kalýr. Nede bir ses... Ve... Bir Mecburi sefer baþlar. Hüzünler deryasýna, Hýçkýrýklar arasýnda, Son istasyondur þimdi yalnýzlar garý... Duyulmaz, gitmelere mecbur yüreklerde, Duyulmaz artýk ne bir inilti, Ne de içli bir nefes...
Kaybolur gider bir adam. Yalnýzlýk þehrinde gayri ihtiyari... Sýrýlsýklamdýr gönül mabedi. Çal þimdi ey sevgili, Çal gönlünce zafer Nihavendi. Kim bilecek, kim anlayacak... Bir yorgun serden geçti.
Bir dil sustu, acýya yenik, Bir bülbül küstü, arsýz güle yenik, Kim diyecek intihara sürgündür bu gidiþ, Kim söyleyecek haklý boyun eðmiþ, Kim dur emri verecek nankör tetiklere... Ne zaman vur emri verilecek, vicdansýz yalanlara, Kim aðlama diyecek Leyla’ya akan gözlerimize... Kim itibar verecek, çalýnan yýllarýmýza, Aðýtlarý kim yakacak, þerefi alýnmýþ bu yetim sevdamýza...
Celal Þahbaz (yorgunkalem)
Sosyal Medyada Paylaşın:
yorgun-kalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.