Hüzün Kâinatı

Sanma, zaman aktýkça sancýlarým dinmekte
Yokluðun, her zerreme perde perde inmekte

Nereden bileceksin hasretin hiddetini
Beni yerle bir eden depremin þiddetini

Bakýþým ürperiyor, sensizlik dokundukça
Yaralý bir tebessüm, yanaðýma kondukça

Yüreðim kuþ misali kafesinde çaresiz
Öyle garip, tutuklu, öyle masum ve sessiz

Kýrýldý tüm kabuklar, yaralar kanamakta
Düþlerim can veriyor, sahipsiz bir hamakta

Nefesimde mayýnlar patladý, patlayacak
Göðsüm orta yerinden çatladý, çatlayacak

Kapýlar birer birer yüzüme kapanýyor
Yüzüm avuçlarýmda cayýr cayýr yanýyor

Kimsesizim, hederim, ruhum çöl kadar kurak
Tek bir damla mutluluk, yýldýzlar kadar ýrak

Keder yüklü gemiler limanýma varmakta
Güneþ kayýp, ay firar, gökyüzü kararmakta

Gözlerimin önünden kayýp gidiyor yüzün
Sonrasý kapkaranlýk, sonrasý katran hüzün

Çýrpýnýyor gülüþüm, yerin en dip katýnda
Tarumarým, viraným, hüzün kâinatýnda

Dallarým kýrýk dökük, yorgun, bitkin, bedenim
Ýnan, yaþamak için kalmadý tek nedenim

Buruk bir güz mevsimi öpüyor gözlerimi
Sarý, solgun yapraklar örtüyor üzerimi

Kýþ biter, bahar gelir, aþk geçer sanma sakýn
Sen yoksan, umut yoksa, bil ki kýyamet yakýn

S.U.

Serkan Uçar

06.06.2014

Sosyal Medyada Paylaşın: