Anlýktý tüm öfkem Soyut bir düþün ertesinde nükseden. Yanýlgýydý koca ömür Elimde bir bir iþlediðim. Gönüldü özlem çeken Kimdi böylesi hüküm veren…
Sonsuzluk çaðýrdý en derinden Elimde boynu bükük bir gül, Kurumuþ ve susuz Yalandý tüm düzen. Ne varsa yitip giden Yakalayamadýðým her ne ise Soluk soluða kaldýðým Ertesi o düþüþün…
Dallar kýrýldý hepten Kuytu köþelere gizlendi tüm sevdiklerim. Raks etti duygular Gölgesinde kalmýþken Uzaklardan yankýlanan o sesin. Susmalý elden geldiðince Sermedim mi önüne tüm gerçeði Gücüm yettiðince.
Sözler yalan, Gerçek deðilmiþ özde kalan. Kalmadý hiçbir þey inandýðým. Tek gerçek, Aynalardaki o akis Yalandý ve kimdi Zamanýn gerisinde saklý olan.
Tutamadým verdiðim o sözü Ýnkâr edemem, Sendin tek gerçeðim. Aydýnlýðýn en baþý Karanlýðýn bitmek bilmez devraný.
Tek tek geçti elekten tüm hayaller Bir umut kýrýntýsý Elde avuçta kalan. Yine de hükmediyorum kendime Mecbur deðil miyim Bu döngüyü sürdürmeye. Elden gelen bu kadar Tüm ýþýðým O’nda yansýyan…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülüm Çamlısoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.