Bir hazan mevsimiydi, seni ilk kez görüþüm, Bana o ilk bakýþýn bahardan kalma güldü, Bir bahar mevsimiydi, elemleri örüþüm, O hýþýmlý bakýþta açan tüm güller öldü.
Baþka gözler aramam bana öyle bakacak, Ýlk heyecanla mutlu, güneþ gibi parlayan, Alevlenen düþlerde tutuþan bir salýncak, O uçurum gözlerin salladý beni, (y)aman!
Kendi ellerimle ben, sýrça köþkleri yýktým, Aynalara baktýkça eskidi þu genç yüzüm, Ölümcül uykulardan uyanýnca ayýktým, Önüme serilmiþti binlerce salkým üzüm.
Yepyeni bir baharý büyütmüþüm içimde, Bir ananýn çocuða duyduðu özlem gibi, Avutmuþum hüznümü hasretli bir biçimde, Bir yaðmur sonrasýnda topraktaki nem gibi.