Bir Daha Kömüre El Sürmeyiniz

Ey karanlýðýn aydýnlýk yüzleri
Masumiyetin ve asaletin temsilcileri
Dönüp bakmak ister misiniz
Sizden sonra neler kaldý geriye?

Yorgunluklarýnýz, borçlarýnýz, umutlarýnýz, düþleriniz
Tüm varlýðýnýz topraða gömüldü...
Ýþinize yarar mý bilmiyorum ama
Dünyanýn her bir köþesinden
Çok sayýda taziye geldi...

Yine kömür toplasaydý o öpülesi elleriniz
Yine kömürden lekeler olsaydý yüzlerinizde
Yine vedayla çýkýp, vuslatla dönseydiniz yuvalarýnýza da
Yokluðunuzun acýsýyla sýnamasaydýnýz bizleri
Yanýp tutuþmasaydý yüreklerimiz...

Sevenleriniz,
Sizden arta kalan acýyý þekillendirmekle meþguller þimdi...
Ya siz, siz neyle gününüzü geçirmektesiniz,
Kalmadý deðil mi hiçbir meþguliyetiniz?
Farkýnda mýsýnýz, para kazanma telaþýnýz da
Eve ekmek götürme derdiniz de bitti artýk
Baþlayýp da çatýsýz býraktýðýnýz evin inþaati de...

Karanlýkta iþ yapamýyorsunuz þimdi, deðil mi?
Iþýðýnýz söndü çünkü, bedeniniz yundu yýkandý
Aklandýnýz, paklandýnýz, bembeyaz elbiselerinizi giydiniz
Bir daha kömüre el sürmek gelmiyor içinizden
Sürmeyiniz zaten, bir daha el sürmeyiniz kömüre
Yüreðiniz gibi temiz kalsýn elleriniz
Siz zaten çok temizdiniz
Hiç kirlenmediniz, kirletmediniz
Ýþte bu yüzden öldünüz, bu yüzden eksildi sayýnýz...

Suçlu siz deðilsiniz, sakýn mahcubiyet içinde olmayýnýz
Ölümdür suçlu, ölümdür utanmasý gereken
Ansýzýn geldi, avuçlarýnda yangýn vardý yangýn,
Alev alev çýldýrmýþcasýna sarýp sarmalayan yangýn...

Gözünüz görmezken, kulaðýnýz duymazken
Tam da nefesinizle söyleþiyorken yaktý, kavurdu
Sýrtýnýzdan vurdu, ölüm çok acýmasýz davrandý
Evet, ayýp etti sýrtýnýzdan vurdu
Yüzü kara olsun, yarýnlarýnýzý çaldý,
Hayallerinizi karanlýða gömdü...

Merak buyurmayýnýz madenci kardeþlerim!
Elbet bir gün öðreneceðiz bu yangýnýn sýrrýný
Bu zamansýz yolculuða yol açaný
Kömürlü kapýlar ardýndaki bilinmeyen gerçeði...

Rukiye Çelik
Ankara/25 Mayýs 2014

Sosyal Medyada Paylaşın: