Öyle bir geçer ki, Zaman, Karanlýklar aydýnlýða, geceler sabahýna kavuþur. en derin acýlarýnýz diner. Göz yaþlarý elbet kurur. Asýk yüzler de güler.
Hayat bu... Vefasýzlýk, Nankörlük, Ýhanetler yaþanýr unutulur. Bel ki, zamanla her acý diner. Unutulur sineye oturan kalleþlik, Hasýr altý olmuþ riyakar yüzler. Yýkýlýr hayaller. Kýrýlýr umutlar. Zaman geçer. Gün gelir küser insan. Eþine, dostuna, can yoldaþýna küser. Ömrüne küser. Kendine küser.
Geçer zaman. Her acýyý unutur insan. Çileyi unutur. Yapýlaný unutur. Yapýlmayaný unutur. Ve an gelir insan unutur kendini. Bir garip anda bulur.
Zaman akýp gider. Sarýlýr yaralar. Ah... Derin, en derin yaralarda sarýlýr. Gelir geçer yaralar... Kanlý yaralar.
Amma güzel insan... Her yaranýn altýnda bir iz kalýr. Sen kiri silersin, Pasý silersin, Akan yaþý silersin. Unutma! güzel insan. Ne sen, nede zaman, silemez hiç bir izi... Gel yaralama... Derin izler býrakýr her yara, Yaralama... yüreðe depremdir her bir yara... Yýkarsýn yýkýlýrsýn, Yakarsýn yanarsýn, Yaralama güzel insan, Yaralama, yara-lanýrsýn yaraladýðýn yerden...
Celal þahbaz (yorgunkalem) Sosyal Medyada Paylaşın:
yorgun-kalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.