Bir kadýn gördüm sahilde,
Mecali yoktu,aðýr aðýr yürüyordu .
Belli ki; yýllarýn vermiþ olduðu,
Bedelini aðýr ödediði bir hayat,
Küf kokan yorgunluk,yýlgýnlýk,
Vardý; çökmüþ omuzlarýnda!
Sessizce yaklaþtým yanýna.
Gözlerinde kýrýk dökük mazi,
Boþ ve anlamsýz bakýyordu.
Bakýþýnýn dehlizinde kayboldum.
Kurak topraklar gibi solgun,
Sevgiye hasretti yüzü!
Asildi duruþu, baþýný kaldýrýp,
Denize doðru bakmaya baþladý.
Hüzünlü bakýþlarý bir noktada sabit,
Yosunun kokusu denize karýþýrken,
Sessizliði bozan martý ve dalga sesleri,
Hissiz bir o kadarda tepkisizdi!
Çok þey biriktirmiþ yüreðinde,
Tek kiþilik yarým yaþanmýþ ömür!
Vuslatý görmeyen baharlar,
Sözde kalmýþ mutluluklar,
Boðazýnda düðümlenen çýðlýklar,
Uçurumun kenarýnda kalan yarýnlar!
Kaç dakika,saat oldu farkýnda olmadan,
Cümleler kurup hiç sohbet etmedik.
Gözlerimizle bakýþýp yürekte buluþtuk.
Kendimize bile itiraf edemediðimiz
Dillendirip ,söylemediðimiz,
Ýç sesimizle çok þey konuþtuk!
Yalnýzlýk mabedine terkedilen bir garip yolcu.
Küfesinde nankör takvim yapraklarý,
Geldiði yöne doðru dönerek,
Hiçliðe yürümeye baþladý.
Mechul yabancý geldiði gibi gitti,
Ardýndan baka kaldým!
Kimdi bu mechul yabancý ?
Sen
Ben
O
Ýçimizden biri!
___Nuray Çakmak_23.05.2014_
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.