Ana

Anam gülleri severdi.
Güller de bahçemizi.
Pembe pembe açardý baharda güllerimiz.

Toprak suyu severdi.
Güller de topraðý.
Can ciðeri gibi açardý güllerimiz.

Anam beni severdi,
Ben de anamý.

Anam bazan döverdi.
Tenim acýrdý belki,
Ama yüreðim hiç acýmadý.

Anam yoksuldu.
Ama beni hiç aç býrakmadý.

Benim anam;
Babam gibi çalýþýr,
Anam gibi kucaklardý.
Beni kimse anam gibi kucaklayamadý.

Anamýn ölümü de güzeldi.
Dudaðýnda pembe gül gibi gülücük vardý.

Ana gülücüðü
Yüreðimden hiç çýkmadý.

Erkekler aðlamaz dediler.
Ben de aðlamadým.

Güller hep aðladý sana
Çok aðladýlar ana.

Bahçemiz taþýndý hemen mezarýna.
Hem bahçesiz,
Hem sensiz kaldým ana.

Köklerini kýskanýrým güllerin.
Sarýlýr mý acaba sana ?

Oðlum deyiþini kimselere yakýþtýramadým,
Senin yerine kimseyi yüreðime sýkýþtýramadým.

Yalvarsam Allah’ýma;
Geri gelmeyeceðini biliyorum.

Tek umudum var Ana;
Gelmeyi diliyorum koynuna.


Orhan Semiz
(Karacan)

Sosyal Medyada Paylaşın: