Bilen bilir bizi, Bu topraklarýn çocuðuyuz. Yerleþir kalýrýz, Kök saldýðýmýz yerde; Umut gibi yürekte Ve inanmak gibi sorgusuz...
Baðlanýrýz havasýna, suyuna Vatan belledik mi bir kere. Bulutla, rüzgârla hýsým olur; Karýncaya hemþeri, Sevdi mi gönül; Gözüne görünmez yoksulluk. Uzak düþsek de bir süre, Bu sevda saray kýlar sýlayý. Kem bakana hasým olur, Dalar dururuz!
Baþýmýz dikilmez öyle, Arsýz ve küstah... Açýlýrken yapraðýmýz, Göklerin niyazýna; Uðramaz semtimize, Kibir ve tamah... Ya dökülürüz hamur harcýna, Ya erenler mutfaðýnýn Bin yýllýk Tevazu kazanýnda, Piþer dururuz!
Bilen bilir bizi; Bilmeyene, Isýrgan otuyuz! Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.