Karanlýk, Ve ben göremiyorum, Bir mum yakmam lazým, Çünkü elektrikte yok. Aradýðým þeyi bulamýyorum, Dün okuduðum, Bir kitabýn arasýna koymuþtum. O bir fotoðraftý, Senden bana kalan tek hatýraydý.
Ýki damla ýslanmýþtý üzeri, Damlalar ellerine denk gelmiþti, Çünkü ilk onlar, Sonra ise gözlerin terk etmiþti beni. Birde giderken adýmlarýný saymak, Yaktý,ateþinde eritti yüreðimi.
Tek bedende,tek yaþadým ben dört mevsimi, Katil kýþ hepsine galip gelmiþti, Ve ben üþüdüm çoðu gece, Seni aradým sarýlmak için, Soðuk yorgan yerine.
O dönem, Hep kabus gördüm rüyalarýmda, Hep düþtüm boþluða, Baðýra baðýra uyandým, Ve yine karanlýktý gözlerimi açtýðýmda. Yerinde çýkacak gibi oluyordu, Kalbim her çarptýðýnda. Ve yine devam ediyordu yorgunluðum, Akþamdan kalma.
Gök yüzü kýzarmaya baþlamýþtý bile, Belli ki,güneþ bize doðru geliyordu, Tabiat ana baðýrýyordu, Kalk eðil secdeye, Seyyah ise beþ dakika daha ölmek istiyordu.
Çünkü çok, Hemde çok yorgundu..
Vagif Seyyah Hüseynov
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vagif Seyyah Hüseynov Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.