kalbini bir deðil bin açmalýsýn ki
önce hissetmeli sonra duymalýsýn
yeraltý zindanýnýn çýðlýklarýný
o çýðlýklar ki, etten ve kemikten
o çýðlýklar ki, gökten denizden
güneþten… yoksun
susmayýn!
ateþ topu, zehir küpü tüneller
anlatýn kömürden, kordan masallarý
daðlara, taþlara ve toprak kokulu annelere
onlar ki- bir efsane bir kahraman
sonsuzluðun bahçesinde açan nar çiçekleri
hepsi - demirden çelikten cengâverlerdi ki-
hiç erimedi yürekleri
bir top karanlýðý sarsa da zalimler
kavrulmuþ bedenlerinize
siz hep aydýnlýk siz hep ýþýk… hep güzel
bak! orada öylece parlýyor ruhlarýnýz
nurdan güneþ topu
þimdi gökler kaynýyor
ateþten kelebekler yaðarken, kömür ormanlarýna
onlar ki yaktýlar çýnarlarý, yaktýlar selvileri
bir avuç pula söndü ýþýklar
bu is bu yanýk ten kokusu
bu utanç tablosu
kazýndý inleyen yüreklere…
yine akþam indi öksüz kýrlangýç tepelerine
hüzün estiriyor rüzgârlar, kömür kokan sokaklara
ýlýk ýlýk kanarken gönül yaralarý
sessiz suskun güller…