Kendimi yine bi þehrin en ücra köyünün en harabe yerinde kerpiç hissediyorum yine sarsýlmýþ bi yer kabuðu ve patlayamamýþ bi volkan içimde aðlayan kan kanýmda pýhtýlar.. ve her defasýnda "ben hiç bu kadar..." yine yarým kaldý þiirler, þarkýlar... Ahh, anneme ahlar.. sonra... sonra yine "yine mi eyvah"lar.. aðlayamam haykýramam yarým kalýr þiirler, þarkýlar.. kendimi kaybettiðim bi þehrin en ücra köyünün en harabe yerindeki ker’piçliðim.. kime dokunduysam dokunulmaz oldu duygular...
mhmt.krtl
Sosyal Medyada Paylaşın:
mahmutkartal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.