Tezahür
Bunca yaþanmýþlýktan mülhem bir yarýn vardýr.
O yarýný isteten bir umut
ve o umudun bir kalbi vardýr.
O kalbe rû be rû olacak kalpler vardýr....
O kalplerin kiminde mavi bir mutluluk,
kiminde yeþil bir huzur
kiminde derin hüzünler vardýr.
Hepsinde bir niyet ve o niyetlere dil olan bir sükut vardýr.
Var olan herþey,
yer gök ve ikisi arasýnda olanýn ötesi de vardýr.
O ötenin ilkinden mülhemle söylenen her sessizlik
ya þiirdir
ya da þiire ses olacak çýðlýktýr.
Çünkü yaþamak hep yarýný bekleme mazeretidir.
Mazereti olmayan ölür.
Ölenin yarýný yoktur.
Kýyameti vardýr.
Dur Ey Sessizlik
Dur ey sessizlik olduðun yerde kal.
Kaldýr ellerini ve bana bak.
Konuþmama hakkýna sahipsin avukatýn gelene kadar.
Dur ve kýmýldama....
Sakýn davranma dilinde ki kelimelere
ya da sakýn çekme pimini çýðlýðýn.
Herhangi bir gürültünün dili olma
ya da herhangi bir mananýn rengi.
Hele ölüm gibi çok konuþan,
durmadan konuþan olma.
Sus ve olduðun yerde kal ey sessizlik.
Üzerinde ki tüm mutluluk bombalarýný yavaþca yere býrak.
Bir tek yalnýzlýðýn kalsýn.
Dur ey sessizlik olduðun yerde kal.
Dokunma kimsenin muhabbetine.
Ani hareket edip öfkenin tahrip gücünü artýrma.
Dur ey sessizlik nefes alma.