Akþamdan açmýþtým pencereyi, Yaðmurun sesiyle topraðýn kokusunda Uyuyayým, diye. Usul, usul yaðýyordu yaðmur Ne bir þimþek vardý, ne bir gök gürültüsü vardý. Bulutlu gök yüzünde.
Ben hep yaðmurda uyumayý sevmiþimdir Eskiden çocukluðumun geçtiði yerlerde Hele ben, bir çadýrýn içindeysem. Ne de güzel uyurdum, Þýpýr, þýpýr yaðmur damlalarý çadýra düþerken. Gece yaðar, gündüz açardý hava Benim doðduðum büyüdüðüm yerlerde. Güneþ yüzünü gösterirdi, bir mavinin içinden dünyaya Her sabah kalkýp baktýðýmda. Ve kýrlar kokardý Çiçekler dersen renk, renk açarlardý Mis dökülmüþ gibi kokardý, o zaman hava. Ama ben en çok da, topraðýn kokusunu severdim, Biliyor’musunuz böyle havalarda.
Ahmet Yüksel Þanlý er 10 Mayýs 2014 Antalya
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.