Zordur o’nsuz yaþamak, her derde karþý durmak
Sevgisini tarife kalem nâçar, taným az.
Beyhûde bir gayrettir, bir tek güne sýðdýrmak
Söz konusu anneyse, sevgi sýnýr tanýmaz...
"YavruM"daki en son harf, güç katar eksik güce
Sorulmaz annelere, aslý, nesli, uyruðu.
"Öff bile deme!", demiþ; böyle buyurmuþ Yüce
Tac ettik gönlümüze bu ilâhi buyruðu.
Ýnsan; eþref-i mahlûk! Anne ondan da öte
Üryân gelen fâniye her saniye kol kanat!
Rabbim yazmýþ adýný, sevgiye, merhamete
Düþü/ne/bilen için, var mý baþka saltanat?
O’dur her dertli baþa, tek teselli, dermân, diz
Yokluðu yürek yakar, tütmez evin bacasý.
Sütten berrak, aktan ak; sevgisi duru, temiz
Makbuldür Hakk katýnda Rabbine ilticâsý.
Bir kez "ANAM" de de gör; duyar duymaz sesini
Beklemez tan vaktini, haþmetle doðar anne.
Binlerce dua süsler þifalý nefesini
Kasvetin karasýný ýþýða boðar anne.
Canýndan can verene sevgimi sunmak için
Beklemem her Mayýs’in ikinci pazarýný.
Günü gecesi olmaz, ne aþkýn, ne sevincin
Duyguma gem vuranýn kazarým mezarýný.
Varsýn zaman deðiþsin, aklýný yesin insan
Doðruya yanlýþ densin, ak karaya bürünsün.
Evlat anneyle bütün, annesiz yarým, noksan
O’nu aðlatan bedbaht gün görmesin, sürünsün!
Mürekkep olsa derya, sayfalarý etsem dar
Yine güdük kalýrdý, bilirim, methüsenam.
Ne bugün, ne de yarýn; tâ ki mahþere kadar
Býrakma hiç elimi! Olur mu Caným Anam...
Mecit AKTÜRK
Berlin, 10.05.2014