GÜL KOKULU KUŞ

Varlýðý daðlarýn ardýna mesken tutmuþ
Gül kokulu bir kuþtu
Muþtular getirirdi bahar günlerinden
Sesi göðüs kafesimdeki yalçýn kayalarý eritirdi
Daðýtýrdý baþýmdaki dumanlarý...
Kardeþ sözcüklerini zincir eyleyip ellerimize
Yollara düþtüðümüzden beri
O daðlardan çözülüp akardý sular gönlümüze...

Ateþ saçan gözlerinde
Bulurdum kaybettim sandýðým her þeyi...
Ve düþtüðümde kanatlarýmý tutup
Uçururdu göðüm diye seçtiðim
Evim diye bildiðim hazinemin üstünde...
Özgürdüm onun duyamadýðým nefeslerinde;
Akardým okyanuslarca...
Düþ gezegenlerinde konaklar;
Yeni bir dünyaya kök salardým.

Beni kendi cehennemimden çýkaran
Salan beni cennetine
Bir kutlu kiþiydi
Saklardým onu en gizli köþelerimde...

Yeminlerle anlatýlmayanlardý
Nehirlere kavuþan.
Okyanuslarda boðulduðumuzdu,
Diplerin þefkatli rahminde
Boðulmalardan yeniden doðmaya,
Çýrpýnýþlarýmýzdý yarýnlarý kucaklayan.
Bitmiyordu sevdanýn kavgasý...
Neyse dünde olan
Bu gün de hayatýmýzda
Rengimiz oluyordu þimdi...

Sosyal Medyada Paylaşın: