Öpülmemiş Aşklar

Þehir senden, sen benden uzakta
Gönlüme kar düþüyor
Bir bilsen, yüreðim ne çok üþüyor
Yüreðim olsa sadece üþüyen, amenna!
Dudaklarýmda kelimeler de üþüyor
Harf harfi iteliyor, soðuk sözler yere düþüyor…

Sabahý iple çeken dilsiz gece
Gözümün içine baka baka
Islýk çalan rüzgara korkusuzca meydan okuyor
Daðlar daðlarý dövüyor, ovalar ikiye bölünüyor
Kanatlarýnda kýrýk arzularla göçmen kuþlarý
Karanlýktan aydýnlýða haber taþýyor…

Gece susuyor, sessizlik göðe sýðýnýyor
Susmalarla korkular daha da büyüyor
Her canlý kendi renginde ölüyor
Topraðýn adý deðiþiyor mezar oluyor
Acýlar acýyla sarýlýyor, ölüm kendine küsüyor…

Ayrýlýk tren istasyonuna giriyor
Bütün eller boþluða sallanýyor
Mesafeler açýldýkça çýðlýklar büyüyor
Yarýnlar hasretle savaþýyor
Baþarýyor, baþaramýyor!

Ama,
Hayatý kurutulmuþ çiçek sananlar
Özlemi defter yapraklarýnda saklýyor
Ve böylece sevgiler çabuk soluyor!..
Yarýnlar ayrýlýða gebe
Ayrýlýk kederin direði
Direðin ucunda öpülmemiþ aþklar
Sonsuzluða uðurlanýyor…

Rukiye Çelik
2 Mayýs 2014/Ankara

Sosyal Medyada Paylaşın: