Býrak
kýrýlsýn elimiz kolumuz
yen içimizde kalsýn
derince sýzýlara çýksýn yolumuz
belaya düþerken bakýþlarýmýz
biten þarkýlarda
kavgaya tutuþsun ah ‘larýmýz vah ‘larýmýz
yinede
aþk koksun aramýz…
biz hiç ayrýlmadýk sevgili
kelimelerimiz anlamlarýndan taþýp
akýp köklerinden
yuva yapmadý ayrýlýðýn dallarýna…
birazdan yýkýlýr buralarý
ayna aksine küser
yanýbaþýma düþer dilsiz ülkelerin
varoþ çýðlýklarý
ve bir çocuk tutar saçlarýmýn
sarýþýn yamaçlarýný
bir dað ölür omuzlarýmda
döner durur alýcý kuþlar
Meriç ‘in kenarýnda
alnýmýn yazýsýna
kara kýna yakar annem…
býrak dövüþsün kelimelerimiz
er meydanýnda
karýþsýn kanlarýmýz birbirine
Kýrkpýnar burasý
babamýn atasý
ne çýkar dudaðýmdaki mordan
saklanýyorsa mendilimde anýlar
ne çýkar
kaþ çatýp dudak büküyorsa yýllar…
býrak daðýlsýn ortalýða
herkes
senden benden bizden
nasibini alsýn masýlýmsý hikayemizden
olay mahalline iþtirak eden kuþlarýn
faltaþý gibi açýlsýn gözleri
ebabiller yolunu þaþýrsýn
ne çýkar…
kaldýrýp
yaralarýmýzýn kabuklarýný
basalým
vatan bellediðimiz topraklara ayaklarýmýzý…
gözyaþlarýmýzý çýkartýp gözlerimizden
taþlara sürelim ayaklarýmýzý
sürünelim
bedenlerimiz bin yýllýk namlunun ucunda
inim inim inlesin
korkularýmýz
arþýn duvarlarýnda
kum fýrtýnasý baþlasýn bir anda
göz gözü görmesin ama
ben hep seni bulayým
“ eflatun tadýnda “
çölün ortasýnda
susuzluktan ölmüþ olsakta
ölümü içelim tek aðýzdan…
lakin önce
ver elini
kalk gidelim uzak diyarlara
kýzýlcýklar ölmeden
çýkarayým seni Urumeli ‘nin daðlarýna
çözülsün payduþkalarýmýn son halkasý
adýmlarým ikilerken
Debreli Hasan ‘ýn türküsünü yazayým avuçlarýna
aþkýmýz sýnansýn drama köprüsünde
býrak sonra
yazýlsýn adýmýz mezar taþlarýna
bütün Rumeli aðýt yaksýn ardýmýzdan
hikayemiz aksýn yarýnlara...
kaç kez söyledim Yusuf’um sana
ardalar ölüm fýsýldar kulaðýma
kaç kez söyledim
ölmeden dirilemeyiz aþka
savaþmadan yenilemeyiz
býrak dövüþsün kelimelerimiz er meydanýnda
kaç kez öpüþtük biz
bir þiirin ortasýnda
ve sen hep maðlupsun bu savaþta
hepte mahkum
acýda olsa rüzgar
bendim çünkü karþýnda duran…