tut ki o melun gün geceye hiç kavuşmadı

hala o salaþ barakada çaylarýmýzý içiyoruz
rüzgarýn yüzüme savurduðu saçlarýmý
güzel ellerinle...
güzel ellerinle yüzümden çekip
kokluyorsun

sonra kumsala gitmiyoruz seninle
isimlerimizi yazmýyorsun hiç yan yana
ben hýnzýrca senden kaçmýyorum
sen belimden yakalayýp
öpmüyorsun dudaklarýmdan
gözlerin gözlerimi tutsak almýyor
bu ana gömsünler bizi demiyorsun
baþýmý omuzuna yaslayýp
seni
çok
ama çok
ama çok çok seviyorum diye
fýsýldamýyorsun kulaðýma


tut ki
gün öldü geceye hasretinden
bu yüzden karardý hava
hiç eve gitmedik biz
çiçekli perdeleri çekmedin sen
kumsalda yastayýz hala
o sebepsiz fýrtýna kopmadý
içimiz buz kesmedi
üþümedik temmuz sýcaðýnda
gözlerine o yabancý uðramadý hiç
sesinden korkmadý serçeler
uçup gitmediler avucumun içinden
sen deðildin
beni derin sulara çeken
ben deðildim
ellerini býrakýp giden
biz deðildik vazgeçen


tut ki
hadi
tut ki ellerimden
yine öpeyim gülüþünden
seni çok
ama çok
ama çok çok...
Sosyal Medyada Paylaşın: