Göðsümde
ta þuramda
soðuk ve gri bir mevsim
üþümek hiç bu kadar üþütmemiþti içimi
Roze dostum
gerçekten öldün mü...?
Gözlerimin þahitliðini reddediyorum
topraktan yükselen toz bulutlarýný görmediler
adýnýn bir tahta parçasýndan zikredilmesini de reddediyorum
iki tarih arasýnda kaybolan ömrünün hiçe sayýlmasýný da
reddediyorum aðlayan çocuða söylenen o kallavi yalaný
sözüm ona yeni evin orasýymýþ artýk
orasý ...
orasý yokuþun baþýndaki evine hiç benzemiyor Roze
dört bir yana koyduðun beyaz biblolarýn yok
senin zehir zemberek çayýn
benim sütlü kahvem yok
deli bozmasý þakalarýmýz
dolup taþan kül tablamýz
uzun parmaklarýnýn arasýna sýkýþtýrdýðýn sigaranýn dumaný yok
bir nefeste kurduðun bir kaç cümlen yok
kahredici sessizliðinle
yine çok konuþuyorsun demeye yüzüm yok
ölümün peçesini takmýþ ruhsuz kadýnlar var
ve aðlamanýn hiç yakýþmadýðý suçlu adamlar
ablasýnýn göðsünde senin kokunu arayan
sarý saçlý küçük kýzýn var
bir de baban var Rose
hiç utanmýyor
dað gibi taþ gibi ayakta durmaktan
hiç utanmýyor
babacýlýk oynamaktan
ben de hiç utanmadým
onu olduðu gibi yok saymaktan
...ama sana hakkýmý helal ettim
o soruyu tam üç yüz kez cevapladým
her defasýnda içimden
çünkü gücüm bitmiþti
çünkü çok gücüme gitmiþti seni sensizliðe uðurlamak
bu yüzden
nerde þimdi diye sorunca o çocuk
nerde þimdi dedim ben de
nerdesin Roze...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.