Düğme

Dudaðýnýn kývrýmýna;
Derme çatma, þehirler kurduðum sevgili,
Daldýkça derinlerinde kaybolduðum, yeþilinden maviye geçen, denizinde boð beni!

Daha sonra kurtar, göðsünün kumsalýna, ser beni...

Êy, kaþlarýnýn çýkýntýlarýna;
Uçsuz bucaksýz uçurumlar, patikalar çizdiðim sevgili,
Kirpiklerine týrmanýrken düþtüðüm, tutkunu olduðum gözlerine, hapset beni.

Daha sonra çýkar!
Önce ruhuna. Ardýndan, onu taþýyan bedenine,
Ve bir gün, durup gidecek ’o’ misafir kalbine koy beni...

-Êy aþkýna, aþýk olduðum-

Dudaðýnýn kývrýmýnda, þehirler kurduðum
Uçurumlarýndan düþüp, patikanda koþtuðum
Ve kalbine dokunacakken, denizlerinde boðulduðum sevgili,

...Söyle;

Ben þu an,
Kalbine layýk görmediðin
Esmer gömleðinin, kaçýncý kopan düðmesiyim...


29.04.2014
Adnan Bilgiç


Sosyal Medyada Paylaşın: