ferman-ı aşk

gölgende sanýðým
tüm deliller seni sevdiðimi gösteriyor
hazýrlan taþ özlem
sularýn akýntýsý duvar
aþk üzerine ispatlanmýþ
bir suçla geliyorum


...



zamana
ayak uydurduðum kadar
kýrýlarak
paramparça bir saklýyla sevdim
gün doðumlarýnda
çýplak ayak topraða basan
gözleri parlak çocuklarýn
yüreðinden izledim seni
perdesi daha açýlmamýþ
ve uykunun kabrinde usul dururken zaman
yeni yeni eflatundan sarýya dönen
þafaklarda açýlan balýkçýlarda seyrettim suretindeki acýlarý

öyle kanadým ki kokuna hasret ýssýzlýðýnda
kendime çatarak
gördüðüm yalnýzlýklarý dövdüm aðlayarak
suskun korkular
üzerime serilince
tütünlü öksürükleri sardým yokluðuna


tuhaf duruyorum
seni sevdiðim þarkýlarýn hecelerinde
nasýl bir suskunluk yaratýyorsun
duyumsadýðým notalarýn
iklimine asýlýyorum yaðmurlarýn elleriyle
kar bastýrdýðýnda
saçaklarýn olmadan önceki halinde
buzlanmýþ sensizlikle üþüyorum

tuhaf duruyorum
anlatamadýðým sende
her dilime dokunan þekilsiz harfler
kayýp gidiyor gözlerinin hayali göðünde
tutamýyorum
þizofren zamaný
ardýma düþen mülteci geçmiþe
dönüyorum küfürlü sanatsal piþmanlýklarla
anlatamýyorum
özüme çarpýp düþen saðanak aþkýný
ve çömelip topraðýn çýplak etinde yanan izlerine
sýmsýký dokunuyorum



çok uzak sýnýrlar çizilmiþ
ayrýlýðýn farklý ülkelerinde
farklý lisanlar duyumsadým
farklý aþklar büyüyen meydanlarda gezdim
içime kaçan düþlerimde süpürdüm kül bulutlarýný
anlamlý gelen her gün çoðalmasýnda
geceye doðru ayýkladým seni

ahþap hayallerin
fiþlenmiþ kaçaðý yüreðim
aklýmýn zývanadan çýkan
bütün yorgunluklarýný
fotoðrafýn kainatýna düþtüðün an unutuyorum
gözlerine giyinmiþ topraðýn
kuru yapraklarý avuçlamasý ne güzel
ki
güz doðduðunda
kasýmýn eklemlerinde yaðýyor hüzün
bastýra bastýra küf artýðý zamana
kýþýn puslu gecelerine dayanýyor yokluðun


kelimeler tanýmaktýr sende
en çokta þiirlerin cýgarasýnda yanarken
hafif bir duman altý havasýzlýðý
ve mutlu tasvirler çizdiðim yanaðý karalamalý hayaller
uykusuzluk bulaþan vaktin
pranga acýlýðýnda
yavaþça korkmak olmadýðýn kentten

baksana
sustuðum kadar konuþuyorum
konuþtuðum kadar anlaþýlmaz oluyorum
kaçmak istediðim saatin takýntýlarýndan
kendimi vurduðum limanda
denize dökülüyor yolcusuz trenler
havada koþan çelik yýðýnlarý
martý kanatlarýna iniyor süresiz kapatýlmýþ aþklarda

bir tek sana demir alan gemiler vuruyor yüreðimi
aklýmýn daðlarýna kadar ulaþan sularý yararak
ucu mektuplar aðlayan özlemler getiriyor sana
kelimeler tanýmaktýr gözlerinde
en çokta sustuðun anda konuþurken toprak rengi


kapýsý derviþ bir düþün
seyyah mutluluðudur seni sevmek
umut eken yolculuðun
filizlenen güzelliðidir
en azýndan çocuk kalmak
çocuk gibi görmek hayatý
karýncanýn yükünü dert edinmek
ihtiyar bir suskunlukla
dertleþmek seni sevmek
durup dururken aðlamak özleme karþý
inadýna tutunmak ay ýþýðý yarasýna
dövülmek
kalabalýk yalnýzlýkta
sövülmek
titrediðim en büyük piþmanlýklar tarafýndan
yüreðimin kýyýsýna
seyir defteri yazan
bir kaptanýn düþlerinde sevmek seni
hep ayný peron önünde
gelmeyeni beklemek
acýmak
onca acýyla uyuþmuþ bir anda
dýþarýda sessizliðin kokusunu duyumsamak
özlemek seni sevmek
hemde ölü bir dünyayý yaþatýrcasýna


bazen
kurumuþ gülün
ve ölü bir kelebeðin
kitap arasýndaki
o açýklanamayan sonu oluyorum
halbuki
topraðýn karnýnda olmalý gül
daðýlýp parça parça çiçeklere konmalý kelebek

hep ayný düþünemiyorum kimseyle
karanlýk saklýyorum
ýþýklý kristal hücremde
baðýramýyorum
ki
baðýrsam
adýný haykýracak nefesim
olduðum gibi kalýyorum bazen
bazen yýkýlýyorum her insan gibi kendime
ve ansýzýn bir rüzgar çalýyor pencere pervazýmý
perdeyi havalandýrýp gözlerime býrakýyor suretindeki anlamý
donup kalýyorum
avucuma doluyor romatizmal sancýlar
zatürre baþlýyor yüreðimin kavgasýnda
ve korunuyorum senle
ispatý açýk bütün yorgunluklardan
duvara düþüyor suretinin anlamý
içimde þarkýlar söyleyen çingene kadýn
ve gülüþümde kemanla dans ediyor ruhlar


bir palyaçonun
maske ardýnda sakladýðý gibi iþte
gerçek
ve gerçeðin kibiri
hayatýn aþk tutulmasýnda
doðrudan acýsýný çeke çeke
gerçek
ve gerçeðin zifiri yaný
anýmsadýðým gibisin sen
birazdan istiridyenin içinden çýkýp
geleceksin
hep ayný bakýyor gözlerin
bütün dünyayý sararak kirpik ucundaki saðanaklara
yaðýyorsun kara kýtaya

hep ayný kokuyor tenin
hiçbir çiçeðin özünde olmayan uçurum yanýyla
bir palyaçonun
maske ardýnda sakladýðý gibi iþte
sen oradasýn
gerçek ve gerçeðin onurlu kadýný



...



kentin buðulu gözlerinde
sarýlmak yüzündeki gülen çocuklara...!







Sosyal Medyada Paylaşın: