ne olurdu sanki
ayný trenin ayný istikamete giden yolcusu olsaydýk
üzerinde gece siyahý bir elbise
avucunun içinde saklasaydýn ellerimi
...
düþlerden arta kalan zaman
ayýk hiçbir hayali býrakmýyor aklýma
varsa yoksa uzaklýðýn yaðmura asýlý hasretleri
geceyi giyindiðim boþ bulvar yalnýzlýðýnda
yanýma düþen bir gölgeyle gelseydin
belki camekana çarpýp yaný baþýmýza düþen
bir kuþun sahipsizliðinde hatýrlardýk birbirimizi
sinema önündeki kalabalýðýn içinden
bize doðru yürüyen bir çocuk olurdu hayat
ortamýza geçer ellerimizden tutup
gülümserdi ay ýþýðý saklanýrken denize
kentin üþümesinden geçerdi
tanýmadýðýmýz suretli acýlar
ayný adýmlarý attýðýmýz vaktin
yelkovaný sen
akrebi ben olurdum
eski bir evin
kýrýk penceresi çarpar
sen birdenbire ruhuma kadar sarýlýrdýn
korkunu bile aþkla anlatýrdýn bana
sessizliðe batmýþ
perdesi çekik yorgunluklar düþerdi ardýmýza
biz yarýn gelecek mavi göðün turnalarýný düþlerdik
ben anlatýr sen dinlerdin
sen gülerdin ben gülerdim
sonra uðultulu bir þarký kopardý kentin kýyýsýndan
beraber aðlaþýrdýk hiçbir coðrafyaya ait olmadan
gemiler asýlmýþ limanýn uykusuna inerdik
lacivert renk giyinmiþ sularýn sesiyle
martý çýðlýklarý karþýlardý bizi
karþýmýzda Ýstanbul
sarýlýrdýn bana
içimde baþlardý kýyamet
ve gözlerimde daðýlýrdý arz
yüreðimin ortasýnda
seviþirdi utangaç tüm çocuk yanlarým
kent usul usul derinliðine hapis olurken
biz sevdanýn hürriyetinde saðardýk bulutlarý
tane tane düþerken yaðmur
gözlerinin içinde dolaþan evrene düþerdi aklým
ýslak toprak kokusunda saçlarýn
rutubet havaya karýþýk hüzünler
ve olduðumuz zamanýn varlýðýný kutsardý tanrý
...
ne olurdu sanki
þu yaralý yokluðunun içinden
kan olup aksaydý geliþin
geliþin
kýrmýzý
geliþin vuslat yanýðý
bas bas baðýrdýðým
çýðlýklar postaladýðým
aklýmýn firarýnda sakladýðým þiirlerine
dilinden düþen merhabayla
son üç noktayý koysaydýn be sevgili
...!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.