DEDEM'E!..

Viran olmuþ ata-dede ocaðýn,
Ne insan var,ne camýn da perdesin! ..
Yurdun mezar,kara toprak kucaðýn,
Nerde ninem,dede söyle nerdesin? ..

Þunu bil ki,bu ocaðý sen yýktýn,
Neyin varsa Gürsel oðluna týkdýn,
Gel diyorsun,bana yermi býraktýn?
Oysa köyde hakký vardý herkesin! ..

Beni eve-topraðýma koymuyor,
Yüce Allah,sanýr görüp-duymuyor,
Gürsel amcam harama hiç doymuyor,
Kaldý ise biraz daha ver yesin.

Dede oldu,girdi en son çaðýna,
Kendi ördü,kendi düþer aðýna,
Ýnsan oðlu ne ekerse baðýna,
Acý-tatlý,toplar bir gün meyvesin! ..

Son günlerin hiç aklýmdan çýkmýyor,
Söylüyordun ’oðlan bana bakmýyor’
Zerre hakký kimsede býrakmýyor,
Sorar bir gün Yüce Mevla,bu kesin.

Hatýrlarsýn,düþmüþ idim pazaran,
Torun diye almamýþtýn nazaran,
Allah için geldim yine mezaran,
Kükrüyordun,çýkmaz olmuþ bak sesin! ..

Zalimler elinden düþmüþüm dara,
Vekil ettim,Allah iþim onara,
Ýrfani’yim,ben çekildim kenara,
Ýnsan olan bundan baþka ne desin? ..

Ýrfan Gökdemir.
24 Temmuz 2003-Ardanuç

(Antoloji.Com)





Sosyal Medyada Paylaşın: