Gidişinle şiir oldun..
Sen gidince bütün þehir karanlýða bürünüyor,
Þehrin tüm ýþýklarý sönüyor sanki,
Güneþ doðmaktan vazgeçiyor,
Ay elini ayaðýný çekiyor sanki dünyadan...
Sonra ben anlýyorum ki,
Güneþ deðilmiþ benim dünyamý aydýnlatan,
Güneþ deðilmiþ içimi ýsýtan,
Ay deðilmiþ gecelerime ýþýk saçan,
Senmiþsin günümü ýsýtan gecemi aydýnlatan...
Senmiþsin bu þehrin karanlýðýna ýþýk saçan.
Þimdi sen gittin gecelerim karanlýk,
Günlerim soðuk,
Þehrim zindan...
Kimse öyle bakamayacak bana,
Çünkü ben kimseye sen olma þansý vermeyeceðim,
Sen baþkaydýn ve hala baþkasýn,
Hep baþka olacaksýn...
Oysa ne çok isterdim sen giderken gitme demeyi,
Ýliklerime kadar hissettiðim bu büyük aþký terk etme demeyi..
Ne olacak þimdi?
Bu büyük aþký ayrýlýk mý temizleyecekti yani?
Planýmýzda yoktu bu,
Hani son nefesimde son gördüðüm olacaktýn?
Þimdi kimin sonu olacaksýn?
Sen gidince güneþ neden doðuyor,
Ay neden beliriveriyor anlamýyorum..
Bencillik deðil bu,
Belki de sencil olmayý seçtim hep..
Güneþ doðsa da soðuk bu þehir,
Ay çýksa da gökyüzünde karanlýk, gecelerim zehir..
Sen gidince yaþanmaz oldu bu þehir,
Nefes aldýðým her yere fazla geldim,
Düþüncelerim,
Duygularým,
Hissettiklerim ve içimde ki senle,
Fazlalýðým artýk bu þehre...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.