sen göçmen kuþlarýn öncüsü sen vaktinden çok sonra gelen ölü
söylesene ne var bu dönüþün ardýnda hangi cemre düþtü de kýrdý kanatlarýný beni mi özledin piþman mýsýn yoksa ah seni zavallý ne kadar da baþýndasýn acýnýn inan bana kalsaydý bir parça hissim sana bile acýrdým
ne çok þey aldýn benden ve ne çok az þey býraktýn giderken
sevgili hiç bir þeyim çaresi yok sen de yaþayýp öðreneceksin
biliyorsun deðil mi hiç bebeðim olmadý benim gözleri seninkiler gibi mavi saçlarý papatya sarýsý elleri tombul pembe gülüþlü bebek konsolun üstü bomboþ duvarlar da öyle hiç bir yerde yok mutluluðun çerçevelenmiþ resmi bunun yerine ben çocuk oldum ve kandýrdým kendimi her gün ama her gün yeni bir umut döllendi bakir sevinçlerim de bugün deðilse de yarýn diye diye kaç doðum günü kaç ölüm kaç sensizlik yaþadý bu caný çekilmiþ bedenim
þimdi nerede intikamýn sadist zevki hani keyifliydi son sözü söylemek neden kocaman bir kahkaha atýp beter ol demek gelmiyor içimden benim mi bu umur yoksunu ölgün ses ben miyim mavi dünyama "çok geç" diyen...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Deniz Yaman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.