sana geleceğim

yorgun sesinden bir çocuk sesleniyor,
sana geleceðim
günün batýmýnda ufka bak, gülümseyeceðim
sahtelik basiretim de düðüm düðüm
karanlýk örüyor duvarlarýmý
bir hikâyeden daha paslý hayallerim.
mevsimler hep kýþ bunun adý melonkoli
Farid Farjad kemaný býrakmýþ,
hiçliðe kapý aralamýþ þairin kalemi.
ki rüyalarým var elimde,
mektuplarým
güneþe sevdalý çocuklar için papatyalarým.
okuduðunda üstüne alýnmayacaðýn þiirler birde.
basýk bir kulübenin içindeki rutubet kokusu gibi,
sandýklara kapattýklarým.
sene 90’lar
göz kapaklarým yoksunlar
sana gelmiyor yollar
geç kalmýþ mazlumlar, ahý sinesinde kalmýþlar.
ayrýlýk kokusu vermiþ dokunduðun uzaklar.
gidemiyorum
umudu kes demiþsin
yaratýcýnýn yerleþtirdiðini, senin demenle bitiremiyorum.
çayýnla demlediðin o sözün
fikrimde kalmýþ aksi yüzün
tepelerden seyrettiðin þehirler,
kilitlenmiþ içinde biraz hüzün.
kýsaca, kýsa kestim.
kalktým þairlerden ismet özel’i seçtim.
yakýþmayan bir elbise giyindim üzerime
gözlerime sevdadan kara sürmeler çektim
aðlayýnca çirkin görünür ya hani
aðlamak için
çirkin görünmek için
sevdanýn karasýnda
sevdadan kara sürmeler çektim.
gördüm ki;
yýkýk tüm þehirlerin anasý
biraz gri biraz kapalý bir Ankara havasý
gömdükçe hazineler çýkaran bir sýr odasý
gökyüzünün sonsuza varmasý
þimdi söndür ýþýklarý
bu þiir,
bir istanbul hatýrasý...
Sosyal Medyada Paylaşın: