İNSAN DEDİĞİM

Öyle garip dünya ki; çeliþkiler yumaðý
Hangi þu’ur ile ben eritirim bu daðý
Adým attýðým her yer bir cehennem çukuru
Ýnsan dediðim insan, beyni örümcek aðý.

Bütün ilahi sevgi, menfaate satýlmýþ
Ar, edep ve haysiyet, sokaklara atýlmýþ
Þu iki günlük dünya kimlere yetmedi ki
Ýçine türlü, türlü rezillikler katýlmýþ.

Boynum ki ; kýldan ince isyana ser vermedim
Gönlüme kötü kokan gayeleri sermedim
Bir hakikât var ölüm, yaþamaksa bir yalan
Cenneti, cehenneme peþkeþ çekip yermedim.

Akýl ve ruh ikisi, neden ayrý çalýþýr
Günden güne nefrete kýlýf bulup alýþýr,
Kim iyi ve kim kötü karýþmýþ hep iç içe
Bu kafa bu vücutla, söyle nasýl barýþýr.

Bu ne garip, acaip bir oluþum, sýrrý yük
Tarifi sureti yok her düþüncesi büyük
Ne zaman dalýp gitsem, içine bu girdabýn
Daðýlýr aklým ve ben kalýrým boynu bükük.

Onca soruya cevap, alamadan yaþamak
Bu hikmetin sýrrýysa, kendimizi taþýmak
Baðýþla beni Tanrým, eksilmeden çoðalan
Dertlerle kolay mýdýr bu sancýyý aþýrmak.

Ýyi bir güne muhtaç kötü günlerle geçim
Bu yüzden yanar baðrým, dýþýmda kalýr içim
Tatlý bir an merakým Ademliðimden gelir
Anladým istikamet, hep iki yönlü seçim.

Bu kainat ki asýl kendi ile çatýþýr
Hava, su ve toprak benim için atýþýr
Öyle derin bir güç ki, sonrasý bilinmeyen
Fikir ki bu mana da ancak öyle yatýþýr.

Zor’a kapý çalýyor, meyil olmuþ bir kere
Aklým almýyor neden, uzaðýmda yer küre
Halbuki her zaman, benim içinde kalan
Bu kafayla gidiyorum, o kovulduðum yere.

Madem ki yanýmdasýn, o þah damarým dasýn
Kötüleri ayýkla, kanýmýzda kalmasýn,
Onlarýn nefretine, karýþýrsa ruhumuz
Cennet durur iken, baþka kapý çalmasýn.





Sosyal Medyada Paylaşın: