Kimsesiz Kalabalıklar

Kimsesiz Kalabalýklar

ürkek bir gecenin alacasýnda
birbirine karýþmýþ
sözler sesler semboller
uzak
uzak mý uzak diyarlarda
söyleþiyor bir baþýna
aklarým karalarým

her þey tarumar
parça pitik düþüyor yüðreðimden
umutlar
sevgiler
acýlar
ayrýlýklar
kendine bile yabancý
lâl olmuþ dillerime dünyam

ýrmaklara veriyorum kendimi
belli belirsiz izlerde arýyorum
gönlümün sýrlarýný

hiç durmadan koþuyorum
buldum ya düþsel dünya
yakýným
çok yakýným onunla
kendi yalnýzlýðýmda

köþebaþlarý var önümde
habire dönemeçler
durup biraz soluklanmak iyi de
ben hep ardýma bakýyorum
dün bugün yarýn çýkmazýnda

ýrmaklara veriyorum kendimi
benden gidiyor birçok benler
acýlar
gözyaþlarý
kuþkulu dünler
bunlara da buluyorum iðreti gerekçeler
gülerek bakýyorum olup bitene
ama
ne yalan diyeyim
bazen aðlýyorum ya kimseye göstermeden gözlerimi
bazen de gülüyorum için için

dedim ya
ýrmaklara veriyorum kendimi
amacým
bulmak yitik umutlarýmý
buluyorum ama
çokça da yitiriyorum
içimi dýþýmý encamýmý
daha ötesi yarýnlarýmý


galiba tanýdýk bu yüzler tam bilemiyorum
zaten bilsem de ne fark eder ki
sanýrým ilk yaz akþamýydý
yitirdiðim anlarý nefes nefes soluyorum
hiç ama hiç ara vermeden
hani onulmaz acýlar vardýr ya
onlarý çoðaltýyorum durmaksýzýn
en gizli köþelerde
ölüm var ya þu bildiðimiz ölüm
onu görüyorum
iki kaþým arasýnda duruyor
doðrusu irkiliyorum
sýzlýyor burnumun direði

ýrmaklara veriyorum kendimi
bozbulanýk sulara sellere
azgýn dalgalar
çarpýyor beni bir o yana bir bu yana
ruhum kanýyor
öylece karýþýyorum hýrçýn sulara

bir de bakýyorum bir dað gülü
kokusuyla karþýlýyor beni
yeniden kucaklýyorum yaþamý
binlerce umutla
tutamýyorum kendimi
merhaba
diyorum
merhaba insanlara
merhaba dünyaya
yeniyorum tüm acýlarý
kara gözlü çocuklarýn bakýþlarýnda
bir de türkü tutturuyorum
neþeli mi neþeli
savuruyorum sesimi gökyüzüne

ýrmaklara veriyorum kendimi
akýp gidiyorum koynunda
kimse
hiç kimse fark etmiyor beni



Þükrü BEÞÝKTAÞ





Sosyal Medyada Paylaşın: