bo
İçimdeki Çocuk
Hatýrlar mýsýn Periþ
Yýldýzlarýn bize eþlik ettiði o balkon sefalarýný
Kolestrol yapmaz, faydasý da çoktur diye
Yedikçe yediðimiz kabuklu yer fýstýklarýný
Ve bu yüzden bir köþede unuttuðumuz
Baldan tatlý peynir-ekmeðimizi
Bir de yanýndaki demli çayýmýzý?
Yüzümüze düþen hilalin ýþýðýndan korkup kaçan uykumuzu
Ve kalbimizle beynimiz arasýnda dolaþan kararsýz duygularýmýzý
Kaseti baþa sarýp defalarca dinlediðimiz
Ve dinledikçe hüzün biriktirdiðimiz o muteþem þarkýlarýmýzý?..
Hatýrlar mýsýn?
Sanýrým on yýl geçti son görüþmemizin üzerinden
Ve biz on yýl daha yaþlandýk, maziye gömdük dünlerimizi
Dostluðumuzu sandýða koyduk, çýnlatsak da kulaklarýmýzý
Unuttuk gençlik çehremizi …
Gönlümüzde güller açardý oysa ki o balkon sefalarýnda
Kahkahalarýmýzdan ay düþerdi geceleri üzerimize
Ve o ay kol-kanat gererdi þarkýmýza, türkümüze
Hele, o gülüþler arasýnda çayýmýza karýþan gözyaþlarýmýza
Ne demeli, geceyi uzatmak için pencereye astýðýmýz perdemize?
Dalýp gider, susardýk arada sýrada
Sen yalnýzlýðýn tozonu alýrken üzerimden
Ben içimdeki çocuðu sever, okþardým sessizce
Yürürken, otururken, düþünürken,
Düþlerken o vardý çünkü hep yanýmda.
Birlikte büyür, birlikte boy atardýk ikimiz
El ele dolaþýrdýk, kah köyümün yaylalarýnda,
Kah aðaç gölgelerinde
Kah þehrimin izbe sokaklarýnda beraberdik biz onunla…
Güler, oynardýk, bazen bezden bebekler dikerdik
Bazen balonlar þiþirir havaya yollardýk mavi mavi
Kavga da ederdik ara sýra, oyuncaklar yüzünden kýrardýk birbirimizi
Sevinçlerimiz, kederlerimiz ortaktý, biz ikiz kardeþ gibiydik Periþ
Kendime bir elbise aldýðýmda, onu da giydirirdim tepeden týrnaða
Ve seyrederdim uzaktan uzaða…
Ama þimdi o çocuk yok artýk Periþ
Terk etti, yalnýz býraktý beni, ýþýðýmý da alarak gitti
Kimsesizlik dokuyor hayat tezgahým
Ellerim üþüyor, yüreðimden gözyaþý dýþarý taþýyor
Gönül bahçemde çiçek kalmadý, her þey sapsarý
Hayatýmýn rengiydi o, gidiþiyle bütün renkler öldü
Varlýðým sorgulanýyor þimdi Periþ, sorgulanýyor!..
Hatýrlar mýsýn,
“çok mutluyum çünkü içindeki çocuk çok canlý,
seni ayakta tutuyor, hayatýna renk katýyor”
demistin bir gün?
O çocuk öldü, yüreðim keder topluyor artýk Periþ
Sohbetler kesildi, suskunluk çýð gibi büyüyor
Ýçim acýyor, öksüzlüðüme yetimliðim de eklendi
Benden bir can koptu, bedenim ruhumu terk etti
Sahnede dram oynuyor, komedi sona erdi
Ýçimdeki çocuk öldü Periþ!..
Yalnýzlýk kendi gölgesiyle gönül eðlendiriyor
Hayatýn içinde sýradanlýklar umarsýzca yol alýyor
Dudaðýmdan kopan piþman gülüþler bir bir önüme düþüyor
Yýkýk köprülere yasladýðým yalnýzlýk büyüdükçe büyüyor Periþ…
Ben sana yalan söyledim Periþ
Ben hiç çocuk olmadým, içimde hiç çocuk büyütmedim
O çocuk gençliðimdi, hayallerimdi, hayallerim öldü
Ýçimdeki çocuk gençliðe veda etti
Onu zamansýz topraða gömdüm Periþ…
Rukiye Çelik
Ankara /3 Nisan 2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.