SÖZ VERDİM

Bedeli bu mu insan olmanýn
Bu mudur nihayeti sevmenin ve inanmanýn.
Bir düþ mü yoksa mutlu olmak,
Bahar tadýnda günlere tutunmak.

Suç mu yadsýmamak kendini
Ya da acý mý sevmenin bedeli.
Bir kuþ olup; kanat açmak semaya
Eriþmek uçsuz bucaksýz umutlara.

Belki de koca bir boþluk ulaþmaya yeltendiðim
Ýlahi gücün merhameti ise yürekten hissettiðim.
Kâh neþe kâh elem,
Ýnsaným iþte, yaþarken giydiðim o beyaz kefen.

Yalan deðil asla ne de riya
Yaþamaktayýz iþte her birimiz uçurumun ta kýyýsýnda
Ne son ne de ilk defa;
Tükenmek bilmez içimdeki sevda.

Yaradan’a sevdalý, kuþa, çiçeðe, böceðe;
Bir de yaralý þu gönül ölesiye.
Tut ki imkânsýz ne çýkar
Olsam da riyasýz kalmaz yanýma kar.

Dilime pelesenk yaptým aþký, vefayý,
Ýçimde sakladýðým o ulaþýlmaz rüyayý;
Yalnýzlýk hep olmadý mý kadim dostum,
Bilmekteyim oysa benim tek suçlu.

Dikenli bir gül bahçesi adýmladýðým
Ve içime çeke çeke kokladýðým;
Yansa da her daim caným
Söz verdim Yaradan’a dik olacak her daim baþým.

Sosyal Medyada Paylaşın: