Ne güneþ benzer, ay tanrýçasý tenine,
Ne de bulabilirim kokunu, çiçek bahçelerinde.
Ben seni bir camýn buðusuna sakladým,
Bir rüzgar gelirde ýsýtýr diye korkarým.
Papatya misali, dikmiþim seni gönül topraðýma,
Söyle hangi vicdansýz çingene kýyabilir yapraðýna.
Mum ýþýðý yetmez güzelliðine, güneþ dururken,
Nasýl ararým seni sema da, sen güneþe benzerken.
Hayat bizi de sokar mý bir gün, dünya evi cennetine,
Ki sen yoksan cenneti de istemem, düþerim hüzün cehennemine.
Saçlarýna baðlasan da savursan beni, rüzgara nispet eder gibi,
Hangi rüzgar sana denk düþer, sanki göðsümü delip geçer gibi.
Sesinin zerafetini hatýrlarým, her seher yelinde,
Zaten kulaðým bir sende kalýr, birde ezan sesinde,
Hasretin deli nehir gibi eritir mi, kalbimin taþýný,
Gelirsen durdurur mu, nehirle yarýþan göz yaþýmý.
Oysa ben hiç bir periyi davet etmedim þiirimi,
O þiirde seni yazdýðýmý görür de kýskanýr diye.
Þiirlerim artýk sokaklara taþtý, duvarlara aktý,
Seni yazdým da taþlara, adýný görüp ortadan çatladý.
Kaç sigaradan derin bir nefes çektim, sanki senmiþsin gibi,
Kaç kez dumaný güneþe üfledim, suretini resmeder gibi.
Söndürürüm güneþi de, sanki bir sigara misali,
Güneþin ateþi deðil, yokluðunun soðukluðu yakar beni.
Emre DANABAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.