Ben annemin en büyük oðluyum.
Gözleri dört mevsim yaðmurlu.
Kalbinde toprak kokusu.
Titreyen ellerinde, kalem korkusu.
Ýlk doðum sancýsýyým.
Ben babamýn ilk vicdan sýzýsýyým.
Ona layýk olamadým.
Þapkasýný kaldýramadým.
Sözlerine gururu katamadým.
Babamý uykusuz gecelerde býraktým.
Ben annemin aþýk oðluyum.
Eksik sevdalarla doluyum.
Sonbaharda hüzün,
Karanlýk kuytularda, gözün acýsýyým.
Ben babamýn þair oðluyum.
Her satýrda piþmanlýk,
Her hecede mahcuplukla doluyum.
Tutamadýðým sözlerin,
Anlatamadýðým geçmiþin özlemini yazarým.
Ben annemin yalnýz oðluyum.
Yalnýzlýða inat sevgiyle doluyum.
Belki tekbaþýnalýk vapurunda,
Çift kiþilik koltuðum.
Ve ben babamýn,
En büyük suskunluðuyum.
Ben babamýn oðluyum.
* EMRE DANABAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.