yalnızlığın gölgesinde

sýradan bile deðilim
dümdüz tebessümsüz saçlar
ne kýsa ne uzun
yüzümde cansýz bir ifade
rengi solmuþ dudaklarýmýn
kemikleri örtüp kenara çekilmiþ bir ten
çekici olmayan bir vücut
ölmüþüm de gömmeyi unutmuþlar gibi
hiç bir kayýba uymayan bir eþkal


her gün elimde bir tomar kaðýt
kalabalýðýn arasýna atýyorum kendimi
ne kadar yalpalarsam yalpalayým
pardon diyecek kimse yok
herkes temkinli geçiyor yanýmdan sanki
içimde bir film kurgusu
boþu boþuna bekliyor
jeneriði

öyle konuþkan biri de deðilim
ya da parlak zekalý biri
þöyle ilginç bir laf atabilsem
bankta yanýmda oturan erkeðe
ya da metroda ayakta duran
ve bana maalesef hiç bakmayan
dilenci kýlýklý entel çirkine
ama o da yok diðer yoklar gibi


vitrinlerde elbiselere deðil
cama hayalet gibi vuran
aksime bakýyorum
yoksa bir tek bana mý görünüyor
bu zavallý kadýn silüeti
ürküyorum
içime bir yýlan uzanmýþ sanki
soðuk kaný medcezir halinde

yalnýzlýðýn kýlýðýna girmiþ
ve rengine bürünmüþüm
üzerimde aðýr itici kokusu
kýrklansam da býrakmayacak peþimi

keþke imkaným olsa
atsam kendimi cami avlusuna
ardýma bakmadan kaçsam sonra
sorsalar gördün mü diye
yoo desem
hoþ kim soracak
kim özleyecek beni

bugün cumartesi
maskeli balonun prensesi olabilirim
parmaðýmý þýklatmadan
ya da
bir bara gidip içebilirim sabaha kadar
sonra sýrtlarým kendimi atarým eve
yarýn pazar
en sevmediðim gün ve ben
ölüm gibi
ölememek gibi
belki uyanmam
belki de annem gelir beni sevmeye
Sosyal Medyada Paylaşın: