Yere eðilmiþim topraðý kokluyorum Bahar kokuyor, topraktan. Ýçime bir ferahlýðýn dolduðunu hissediyorum nev bahardan. Ve kulaklarýmý verirken daha, Kuþ seslerini duyuyorum yeþermeye baþlayan aðaçlardan. Cývýl, cývýl, ne güzel ötüyor kuþlar. Yere bakýyorum Biraz ötemde geziniyor bir cilt kumru kanat gererek. Ýkisi de, birbirinin sevgilisi anlaþýlan.
Topraðý kokluyorum Son Cemlenin düþtüðü yerden Buhar kokusu geliyor yüzlerime, günesin deðdiði yerden. Ve bir de Veysel Þatýroðlu geliyor aklýma Ruhu þad olsun. Benim sadýk yârim kara toprak demiþti bana. Bir gece vakti evinde ben, onun sazýný sözünü dinlerken.
Topraðý kokluyorum. Bahar güneþinin, gözlerime yansýdýðý bir zamanda, Ve ýlýk temiz bir havaya soluyorum Ne güzel, Ciðerlerimi havayla doldururken, nergislerin açtýðý tarlalarda Sevinçle koþturuyorum. Papatya çiçek toplayan köylü kýzlarý gibi Mor çiçekli daðlarda
21 Mart 2014 Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.