Ayrýþmakta gökyüzü o ezeli karanlýktan Tek etmek üzere yeryüzünü hüsran. Birer yýldýz yerleþtirdim Bulutlarýn her birine; Yýldýz ve ben Ben ve ne varsa içimden gelen…
Suskundu tabiat ve coþtu yine Güneþ parlamakta o naif asaletiyle Usul usul okþamakta yeryüzünü O sýcak öpücüðüyle.
Gizem ve karanlýk yitirdi hükmünü Boþalttý içinde biriken hüznünü. Ne varsa geride kalan geceye dair Utandý beþer ezeli yalnýzlýðýndan. Açýldý perde yine, Narin ve hoþ bir güzellikti sahneye süzülen, Yaradan’ýn bahþettiði o ilahi hazine nezdinde.
Baþ rolde mutluluk Ara sýra eþlik ederken hasret Çehrelerde parlayan aydýnlýk. Gönüllerde üç beþ kýrýk hatýra Yine de sevgi denen o yüce duygunun eþliðinde Sürüp gitmekte o bitmek bilmez rüya Gerçekleþmeyeceðini bile bile.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülüm Çamlısoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.