BEBEKLERMİŞ KUNDAKTA, ÖLÜMLERİ KOKLAYAN

Ýnsanlýðým ölüyor, düþüyor yüreðimden
Kara çarþaf sallanýr gönlümün direðinden,

Kan kokusu sarmýþsa, ne beklenir hayattan
Hala yorulmadýk biz, güle kurþun sýkmaktan.

Ümitlerim durmadan, kara günle basýlýr
Tatlý bir gün meraký baþlamadan asýlýr,

Her teselli yakýlmýþ , bir þehirden ibaret
Ey ! Akýl çýk kabýndan, bana bir yol tarif et.

Ölüm deðil, korkuymuþ nefesimi týkayan
Bebeklermiþ kundakta ölümleri koklayan,

Uyumasam her gece, kinle örtülür üstüm
Artýk sonu gelmeyen bir karanlýða düþtüm.


Sosyal Medyada Paylaşın: